تشخیص دیسک کمر
در صورت داشتن درد و علائم دیسک کمر بهتر است که برای تشخیص دیسک کمر به متخصص طب فیزیکی مراجعه نمود. افرادی که علائم فتق دیسک کمر را بروز می دهند، می توانند از پزشک انتظار داشته باشند که صحبت و سوالاتی راجع به جزئیات داشته و یک معاینه فیزیکی کامل انجام دهد.
سوالاتی که می توان انتظار داشت
سوالاتی در مورد زمان و چگونگی شروع درد، به ویژه اگر هر نوع آسیب ترومایی وجود داشته باشد، برای تشخیص دیسک کمر متداول است. سؤالات دیگر ممکن است بر روی موارد زیر متمرکز شوند:
نوع درد. ممکن است از بیمار خواسته شود که درد را توضیح دهد، از جمله محل آن و موقعیت هایی که درد در آن کاهش می یابد.
شرایط پزشکی. سایر شرایط پزشکی نیز می تواند یک عامل باشد. به عنوان مثال پوکی استخوان، احتمال شکستگی را افزایش می دهد.
فعالیت های روزانه و شغلی. داشتن کاری با نیازمندی های فیزیکی و یا دیگر کارهای شدید در خانه می تواند روی دیسک کمر فشار وارد کند.
سابقه پزشکی. دکتر احتمالا در مورد سابقه درمان ها یا جراحات سؤال می کند.
سابقه پزشکی خانوادگی. وجود سابقه دیسک کمر در اعضای خانواده احتمال ایجاد فتق دیسک کمر را افزایش می دهد.
هر گونه تجربه افسردگی یا اضطراب نیز باید بخشی از بحث باشد، چرا که ممکن است این اطلاعات در برنامه ریزی درمان مفید باشند.
معاینه فیزیکی برای تشخیص دیسک کمر
معاینه فیزیکی برای تشخیص بسیار مهم است و معمولا شامل مشاهده خم شدن و کشش بیمار می شود. این ارزیابی ها معمول است:
بررسی عصبی(نورولوژیک). به منظور تعیین اینکه آیا مشکل عصبی وجود دارد، پزشک به طور معمول علائم از دست دادن احساسات مانند بی حسی و ضعف در پا را بررسی می کند. ممکن است از بیمار خواسته شود به طور عادی و بر روی پنجه و انگشتان پا برای بررسی وضعیتی به نام افتادگی پا راه رود، که در آن عضلاتی که در مچ و انگشتان خم می شدند، ضعیف می شوند. احتمالا قدرت عضلات و رفلکس ها در نواحی دیگر نیز بررسی می شود. رفلکس ها ممکن است کندتر از حد طبیعی بوده و یا وجود نداشته باشند.
آزمون های محدوده حرکت. ممکن است از بیمار خواسته شود به جلو و عقب و اطراف خم شود.
آزمایش بلند کردن پا. یکی از حرکات کششی رایج برای فتق دیسک کمر، بلند کردن پاست. در این آزمون، بیمار به کمر روی تخت دراز می کشد و پزشک به آرامی پای آسیب دیده را تا زمانی که درد احساس شود، بلند می کند. اگر درد زمانی رخ می دهد که پا در زاویه 30 تا 70 درجه قرار گرفته است، نشانه ای از فتق دیسک کمر است. همچنین اگر بلند کردن پای سالم بر روی پای آسیب دیده تاثیر بگذارد نیز نشان دهنده آسیب یا تحریک ریشه عصبی است. تغییرات در این حرکت کششی عبارتند از انجام آزمون در وضعیت نشسته یا زمانی که پاها روی هم قرار دارند. برخی از مقالات پزشکی معتقدند که آزمون بالا بردن مستقیم پا جهت تشخیص فتق دیسک برای افراد بالای 60 سال مفید نیست.
بررسی علائم حیاتی. افزایش ضربان قلب یا فشار خون می تواند نشانه ای از درد باشد و دمای بالای بدن ممکن است نشانه عفونت باشد.
بررسی الگوی راه رفتن. متخصص طب فیزیکی بررسی خواهد کرد که آیا به نظر می رسد که بیمار به دلیل درد آرام راه می رود و یا راه رفتن وی طبیعی است.
آزمون منطقه ای ستون فقرات کمر. اگر در ستون فقرات کمر التهاب وجود داشته باشد، پوست ممکن است غیر طبیعی یا حساس به لمس باشد.
اگر متخصص طب فیزیکی هیچ نشانه ای از مشکلی جدی را نمی بیند، درد شدید نیست و آسیب ترومایی رخ نداده، ممکن است آزمایش های تصویربرداری در این مرحله ضروری نباشد. بعضی از پزشکان ترجیح می دهند تا منتظر باشند تا ببینند آیا علائم موجود همانطور که در بیشتر افراد این اتفاق می افتد، در طی شش هفته از بین می روند.
آزمون تصویربرداری برای تشخیص دیسک کمر
آزمایش های تصویربرداری ممکن است در جلسه معاینه اولیه برای رد کردن سایر علل احتمالی علائم بیمار مثل شکستگی، تومور، عفونت یا سندرم دم اسب باشد.
آزمایش هایی که معمولا برای تشخیص فتق دیسک استفاده می شوند، عبارتند از:
MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) معمولا دقیق ترین ارزیابی ناحیه ستون فقرات کمر را به همراه داشته و نشان می دهد که فتق دیسک در کجا رخ داده و چه عصبی تحت تاثیر قرار می گیرد. اغلب به منظور کمک به برنامه ریزی جراحی این تصویربرداری انجام می شود.
CT (توموگرافی کامپیوتری) اسکن بیشتر در صورتی که بنا به دلیلی نمی توان ام آر آی انجام داد توصیه می شود.
اشعه ایکس عمدتا برای حذف عامل هایی مانند شکستگی استخوان، ناهنجاری های استخوان، عفونت، تومور، یا مشکلاتی در تراز ستون فقرات استفاده می شود. اشعه ایکس به طور معمول برای تشخیص فتق دیسک استفاده نمی شود.
CT میلوگرام یک اسکن کامپیوتری که شامل استفاده از رنگ کنتراست در مایع نخاعی، و اشعه ایکس برای مشاهده رنگ است. این آزمایش می تواند اندازه و مکان فتق دیسک را نشان دهد، اما تهاجمی است.
الکترومیوگرافی (EMG) می تواند مشخص کند که کدام ریشه عصب تحت تاثیر قرار گرفته است.
آزمایشات تصویربرداری به تنهایی نمی تواند فتق دیسک را تشخیص دهد. در برخی موارد اسکن MRI ممکن است یک دیسک فتق کمر پیشرفته را نشان دهد، اما فرد هیچ درد یا علائم دیگری نداشته باشد.
علت فقدان علائم مشخص نیست، اما بعضی از متخصصان پزشکی بر این باورند که فتق دیسک بیشتر از تصور معمول رایج است و اغلب بخشی طبیعی از فرایند افزایش سن است.
source: spine-health.com
